θα ηθελα να κανουμε μια αναφορα σε μερικα απο τα αυτοκινητα που αφησαν εποχη ,και που προσωπικα εμενα με τρελαναν!!!Evoluzione I
ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΣΗΤα πρώτα αυτοκίνητα HF Integrale Evoluzione βγήκαν από τη γραμμή παραγωγής στο τέλος του 1991 και μέσα του 1992. Αυτά επρόκειτο για τα τελικά αυτοκίνητα homologation για την ομάδα του ΠΠΡ. Η καταλυτική έκδοση EVOΙΙ δεν επρόκειτο ποτέ να τρέξει σαν εργοστασιακή συμμετοχή.
Η διαδικασία παραγωγής τους άλλαξε, καθώς τα φτερά έγιναν πιο στρογγυλεμένα και προέρχονταν από μια ενιαία συμπίεση του αλουμινίου, ενώ προηγουμένως ήταν κατασκευασμένα απο δύο κομμάτια.
Στις εξωτερικές αλλαγές περιλαμβάνεται ο νέας σχεδίασης εμπρός προφυλακτήρας ώστε να βελτιωθεί η εισαγωγή αέρα για την ψύξη του χώρου κινητήρα. Το εμπρός καπό επανασχεδιάστηκε επίσης και νέοι πλευρικοί αεραγωγοί επί αυτού, συνέβαλαν επίσης στον καλύτερο εξαερισμό και ψύξη του .
Μια ρυθμιζόμενη αεροτομή τριών θέσεων τοποθετήθηκε στο πίσω μέρος της οροφής ώστε να βελτιώσει την αρνητική άντωση και να βοηθήσει στον ανταγωνισμό υπογραμμίζοντας τις αγωνιστικές γραμμές του αυτοκινήτου. Νέοι τροχοί με πέντε μπουλόνια προστέθηκαν, καθώς ήταν ανθεκτικότεροι και από τις προηγούμενες επιλογές, όπως επίσης και φαρδύτεροι, όπως θα δούμε παρακάτω.
Τέλος η οπίσθια όψη του αυτοκινήτου άλλαξε με μία μονή απόληξη εξάτμισης, που κατέληγε στο αριστερό άκρο του νέου προφυλακτήρα, αντίθετα με τη διπλή απόληξη της HF integrale 16V.
ΠΛΑΙΣΙΟ
Το πλαίσιο, σε γενικές γραμμές, δεν υπέστη καμία αλλαγή καθώς θεωρήθηκε μια δοκιμασμένη και έμπιστη διαμόρφωση.
Οι διαστάσεις όμως της γεωμετρίας πλέον άλλαξαν, και προκειμένου να βελτιωθεί ο χειρισμός του, το αυτοκίνητο εξοπλίστηκε με νέους κατά 3,5cm ψηλότερους εμπρόσθιους θόλους, με αποτέλεσμα να επιτευχθεί η αύξηση της διαδρομής της ανάρτησης, πράγμα το οποίο και έδειξε την αποτελεσματικότητά του έναντι στην ανάρτηση της προγενέστερης Integrale, κυρίως στο χώμα, και επίσης νέα φαρδύτερης διατομής έμβολα στα φυσίγγια της αναρτήσεως, τόσο εμπρός, όσο και πίσω, ενώ η διαδρομή της πίσω ανάρτησης παρέμεινε η ίδια.
Λόγω του νέου ύψους των εμπρόσθιων θόλων, απαιτήθηκε μια μπροστινή μπάρα θόλων για να ελέγξει τις νέες δυνάμεις στρέψεως που παρήχθησαν και τοποθετήθηκε μία ρυθμιζόμενης απόσβεσης κατασκευασμένη απο ergal αλουμίνιο ειδικού τύπου.
Εκτός του ύψους όμως αυξήθηκε και το φάρδος των θόλων κατά 70mm συνολικά εμπρός και πίσω, δηλαδή 35mm φαρδύτερος ο κάθε θόλος, πράγμα το οποίο επέτρεψε στους μηχανικούς της Lancia – Abarth, να αυξήσουν το μετατρόχιο κατά 76mm συνολικά (1502mm), δηλαδή 38mm φαρδύτερο ανά τροχό εμπρός, και κατά 98mm συνολικά πίσω (1500mm), σε άδειο αυτοκίνητο, χρησιμοποιόντας μακρύτερα ψαλίδια, ημιαξόνια, αντιστρεπτικές δοκούς και τους νέους φαρδύτερους πενταμπούλονους τροχούς (7,5”Jχ15”).
ΑΝΑΡΤΗΣΗ
Η ανάρτηση παρέμεινε σχεδιαστικά σχεδόν ίδια, ανεξάρτητη, με γόνατα Mac-Pherson αερίου – λαδιού εμπρός, με χαμηλότερα ψαλίδια και αντιστρεπτική ράβδο και επίσης ανεξάρτητη ανάρτηση πίσω με γόνατα Mac Pherson αερίου λαδιού, με διαμήκεις και εγκάρσιες αντιστρεπτικές δοκούς, και χρήση αποσβεστήρων κραδασμών της αναρτήσεως (bump stops).
ΦΡΕΝΑ
Στον τομέα της πέδησης χρησιμοποιήθηκαν εξολοκλήρου νέας σχεδίασης “δαγκάνες” της Ιταλικής Brembo με τέσερα (4) ασύμετρα έμβολα ανά δίσκο εμπρός, και μονού εμβόλου πλευστού τύπου πίσω, ενώ νέοι δίσκοι διαμέτρου 284mm διπλοί αεριζόμενοι χρησιμοποιήθηκαν εμπρός και 251mm συμπαγείς δίσκοι για πίσω. Το σύστημα πέδησης ελέγχεται από το ίδιο τετρακάναλο σύστημα ABS της Bosch, με ξεχωριστό κύκλωμα υδραυλικών υγρών ανά τροχό, κατανεμητή με αισθητήρα ύψους του πίσω άξονα, τοποθετημένο στη γέφυρα του πίσω διαφορικού, και, το ABS, είναι πλέον standard στις εκδόσεις Evoluzione 1 και 2.
ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ-ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
Ο έλεγχος του κινητήρα (ανάφλεξη και τροφοδοσία) συνεχίστηκε από τον εγκέφαλο της Magneti Marelli αλλά με νέο ειδικά σχεδιασμένο λογισμικό ειδικά για τη Lancia, με κωδικό IAW WH4WE.08 χρησιμοποιώντας νέους μεγαλύτερου φάσματος χάρτες καυσίμου (13x16) - ανάφλεξης (8x16), σύστημα Over Boost, και συνεργάζοταν με δύο αισθητήρες απόλυτης πίεσης αέρα εισαγωγής Μ.Α.P. ( Manifold Absolute Pressure), έναν απόλυτης πίεσης 2 Bar χρώματος μαύρου και έναν απόλυτης πίεσης 3 Bar χρώματος γρίζου, αισθητήρα θερμοκρασίας εισερχόμενου αέρα στην εισαγωγή, έναν αισθητήρα προαναφλέξεων (Knock Sensor), μία ηλεκτρονική πλακέτα ανάφλεξης, μαγνητικό αισθητήρα γωνίας εκκεντροφόρων και ένα τετραπλό πολλαπλασιαστή με χρήση ηλεκτρικού διανομέα (Distributor).
Η ίδια μονάδα ελέγχου κινητήρα, χρησιμοποιήθηκε ένα χρόνο αργότερα απο την αγωνιστική ομάδα της Cosworth στα αγωνιστικά μοντέλα Sierra της Ford.
ΜΕΤΑΔΟΣΗ
Η νέα Integrale διατήρησε την ίδια διάταξη μετάδοσης, με κίνηση στους τέσσερεις τροχούς, χρησιμοποιόντας το ίδιο επικυκλυκό κεντρικό διαφορικό της Ferguson με κατανομή ροπής αυτή τη φορά 47% μπροστά, 53% πίσω και το ίδιο ιξώδους σύζευξης οπίσθιο διαφορικό Torsen.
H κρεμαγιέρα του αυτοκινήτου παρέμεινε η άμεση υδραυλική, αλλά από 3 στροφές από τέρμα σε τέρμα, μετατράπηκε σε αμεσότερη φτάνοντας τις 2.8 στροφές από τέρμα σε τέρμα με σχέση 15,44:1, χρησιμοποιώντας επίσης διαφορετικά και μακρύτερα ημίμπαρα και ακρόμπαρα από αυτά της Integrale 16v.
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ
Ο κινητήρας, αν και τεχνικά ίδιος με του Integrale 16V, απέδιδε πλέον 210 ps στις 5750 rpm με 31.4kg ροπής στις 3.500 rpm, χάρη στο νέο υδρόψυκτο Τ03 (T35 κοινώς αλλά με χρήση 48A/R μαντεμιού, σε σχέση με την Τ35 του Escort Cosworth όπου είχε 63Α/R μαντέμι Turbo) υπερσυμπιεστή καυσαερίων (Turbo) της Garrett και τα νέα μπέκ παροχής 384cc/min, με αντίσταση 16 Ohm και χρώματος μπεζ, για να αντισταθμίσει τη μικρή αύξηση σε βάρος και της μετωπικής περιοχής. Αυτό κράτησε τους αριθμούς επιδόσεων ουσιαστικά αμετάβλητους. Οι ανωτέρω βελτιώσεις στόχευσαν και άλλαξαν τη οδική συμπεριφορά των αυτοκινήτων. Πλέον η Evoluzione ήταν σε θέση να ταξιδέψει 5-6% γρηγορότερα στους αγώνες του ΠΠΡ, τόσο στην άσφαλτο όσο και στις χωμάτινες ειδικές και έτσι να δώσει ακόμα τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον οδηγό όταν οδηγείται στους κανονικούς καθημερινούς ρυθμούς.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ
Η εσωτερική διακόσμηση του σαλονιού ήταν τώρα γκρίζο Alcantara ως πρότυπο που κάλυπταν τα ίδια καθίσματα Recaro όπως στα αυτοκίνητα 16V, ενώ το δέρμα, η ηλιοροφή και ο κλιματισμός, προσφέρθηκαν ως επιλογή. Το εσωτερικό ολοκληρώθηκε με έναν νέο ανατομικό επιλογέα ταχυτήτων και δέρμα κάλυψε το νέο τριάκτινο τιμόνι της Momo.
Υπήρξαν διάφορες άλλες εκδόσεις των αυτοκινήτων αυτών ανά τον κόσμο, όπως τα αυτοκίνητα που παρήχθησαν για να εκπληρώσουν τους Ελβετικούς κανονισμούς, και εξοπλίστηκαν με το γνωστό 2.0lt 8βάλβιδο κινητήρα με χρήση καταλυτικού μετατροπέα, που για την περίσταση απέδιδε 165 ps, σχετικά μικρής ισχύος για το βάρος του αυτοκινήτου.
Evoluzione IIΜε την παύση της επίσημης συμμετοχής της Lancia από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ, αποφασίστηκε να ξεκινήσει η παραγωγή της Evoluzione (Evo) 2, ώς εορτασμός των 5, έως τότε, συνεχόμενων Παγκόσμιων τίτλων με τη Delta Integrale.
Οι διαφορές σε σχέση με την Ενο 1 ήταν ελάχιστες αλλά χαρακτηριστικές.
Το νέο μοντέλο συναρμολογούταν εξ’ολοκλήρου στο σχεδιαστικό οίκο Bertone, εξού και το έμβλημα του οίκου στο κάτω μέρος της μετόπης.
Εξωτερικά δεν υπήρχαν πάρα πολλές εμφανής διαφορές μεταξύ των δύο εκδόσεων Evoluzione, ένα όμως έμπειρο μάτι μπορεί να τις διακρίνει.
Η Evo2 παράχθηκε με κατά 3mm συνολικά (1.5mm ανά θόλο) στενότερους θόλους εμπρός και πίσω, αλλά κατά 14mm συνολικά αυξημένο μετατρόχιο (1516mm)εμπρός, και κατά 4mm επίσης αυξημένο μετατρόχιο πίσω (1504mm), σε άδειο αυτοκίνητο. Το δαχτυλίδι της τάπας ανεφοδιασμού είναι πλέον αλουμινένιο και όχι πλαστικό, οι νεροχύτες του ουρανού είναι και αυτοί από αλουμίνιο και έχουν σχεδιαστεί εκ νέου, οι ζάντες με τις οποίες είναι εφοδιασμένες οι Evo2 είναι πλέον 16” ιντσών και τα περισσότερα μοντέλα διαθέτουν κρύσταλλα solextra της PPG χρώματος γαλάζιου. Επίσης στις Evo2 οι κολώνες μεταξύ των πορτών δεν έχουν πλέον μαύρο πλαστικό κάλυμμα όπως της Ενο I, αλλά είναι βαμμένες σε μαύρο χρώμα.
Διαφορές εντοπίζονται επίσης στο εσωτερικό του νέου αυτοκινήτου, με τα νέα μεγαλύτερα – Full Bucket καθίσματα της Recaro, καλυμμένα με Alcantara ή δέρμα σε περιορισμένες εκδόσεις, το στενότερο πάτωμα στη μεριά του συνοδηγού λόγω παρουσίας καταλύτη, την απουσία Check Panel στο ταμπλό, και στις περιορισμένης παραγωγής εκδόσεις, στη θέση αυτού να υπάρχει ένα Start Button.
Η χρήση του Air Condition ήταν πλέον στο Standard εξοπλισμό, και δεν παρεχόταν με ηλιοροφή, εκτός ειδικής παραγγελίας.
Εσωτερικό Martini6:
Στο χώρο του κινητήρα (του οποίου το καπάκι βαλβίδων είναι πλέον κόκκινο) υπήρξε αντικατάσταση των γραναζιών οδήγησης των εκκεντροφόρων με άλλα ελαφρύτερα από αυτά των συμπαγών της Ενο1, αντικατάσταση του Τ35 υπερσυμπιεστή καυσαερίων (Turbo) της Garrett, με τον μικρότερης παροχής αέρα της ίδιας εταιρείας όπου χρησιμοποιούταν στην Integrale 16v, με τον κωδικό Τ3, επανήλθαν τα πράσινα μπέκ των 16 Ohm και παροχής 372cc/min, ενώ γραφιτούχα επίστρωση προστέθηκε στα πιστόνια του κινητήρα, ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν στη χρήση αμόλυβδης βενζίνης, θεωρητικά.
Η αλλαγή αυτή έγινε για λόγους συμμόρφωσης με τα νέα τότε περιβαλλοντικού περιεχομένου δεδομένα, σύμφωνα με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ χρησιμοποιήθηκαν και δύο καταλυτικοί μετατροπείς στο μοντέλο αυτό. Ένας μετά το Turbo και ένας στο πάτωμα του αυτοκινήτου στην πλευρά του συνοδηγού, εξού και ο στενότερος χώρος ώστε να χωρέσει κάτω από το αυτοκίνητο, δίπλα στον κεντρικό άξονα μετάδοσης κίνησης του πίσω διαφορικού.
Για να μπορέσουν να ελέγχονται οι ρύποι του αυτοκινήτου, χρειάστηκε να τοποθετηθεί ένας νέος εγκέφαλος της Magneti Marelli, όπου με τη χρήση ενός αισθητήρα λόγου “λ” και καταλύτη, μπορούσε να διαμορφώσει τα καυσαέρια σε συγκεκριμένο φάσμα στροφών του κινητήρα, ώστε να συμμορφώνεται με τις οδηγίες της Ε.Ε.
Ο νέος αυτός εγκέφαλος έφερε τον κωδικό IAW WH4WG.P8 και περιελάμβανε γρηγορότερο επεξεργαστή 256Kbit, αναλυτικότερου φάσματος χάρτες διαχείρισης παραμέτρων, το ίδιο σύστημα Over Boost, και συνεργαζόταν πλέον με δύο ηλεκτρονικές πλακέτες ανάφλεξης σε συνδυασμό με δύο νέους διπλούς πολλαπλασιαστές υψηλής τάσεως (ένας ανά δύο κυλίνδρους), έναν, πλέον, αισθητήρα M.A.P. απόλυτης πίεσης 2,5 Bar χρώματος μαύρου, και νέο οπτικό αισθητήρα γωνίας εκκεντροφόρων, ώστε να επιτυγχάνεται ο τέλειος χρονισμός του αυτοκινήτου ακόμα και σε υψηλά επίπεδα περιστροφής αυτού. Όλοι οι υπόλοιποι αισθητήρες του κινητήρα παρέμειναν ίδιοι με της Ενο 1.
Ήταν και παραμένει το κορυφαίο σύστημα διαχείρισης κινητήρα για τη Lancia, έως και τη σημερινή εποχή, με πολλές επιπλέον δυνατότητες, ακόμα και για χρήση σε αγώνες.
Με τη χρήση της νέας αυτής μονάδας ελέγχου του κινητήρα (εγκέφαλος) η ισχύς του αυτοκινήτου ανέβηκε στα 215 ps στις 5750 rpm, δηλαδή 5 ps περισσότερα απο της Evo 1, και 32kg ροπής στις 3200rpm παρά τη χρήση μικρότερου Turbo.
Ο τύπος της μονάδας διαχείρισης καυσίμου (εγκέφαλος ECU) χρησιμοποιήθηκε αργότερα και πάλι από την αγωνιστική ομάδα Cosworth στα καταλυτικά μοντέλα Sierra της Ford, στη μεταγενέστερη Delta Nuova HF 2lt T, και στα Fiat Coupe 16ν Τ.
Η Evo 2 έμελε να είναι και το τελευταίο μοντέλο Integrale, περιλαμβάνοντας όμως μερικές ακόμα περιορισμένες εκδόσεις όπως οι Blue Lagos, Giallo Ginestra, Perla, Dealers Collection και Final Edition, όπου και ήταν τα τελευταία περιορισμένης παραγωγής αυτοκίνητα, όπου κατόπιν παραγγελίας βγήκαν από τη γραμμή παραγωγής του εργοστασίου, στα τέλη του 1995.
Ηi Fi:
Club Italia:
Blue Lagos:
Final Edition: πηγη
www.hfintegrale.gr