Τα δέκα πιο τρελά αγωνιστικά στην ιστορία (Μέρος 2)

Στο προηγούμενο άρθρο σας προετοίμασα. Μίλησα για τρελές κατασκευές φτιαγμένες από παθιασμένους ανθρώπους που δεν αρκούνται στη μετριότητα. Ένα κομμάτι των motorsports που βρίθει από τέτοιες κατασκευές είναι τα hill climbs, ή στο ελληνικότερο αναβάσεις. Και ποια είναι η σημαντικότερη/διασημότερη ανάβαση στον κόσμο; Φυσικά το Pikes Peak International Hillclimb. Οι λεπτομέρειες όσον αφορά στον αγώνα αυτή τη στιγμή δεν έχουν σημασία, αυτό που έχει σημασία είναι ότι στην κατηγορία Unlimited συμμετέχουν ένα σωρό τέρατα, custom οχήματα φτιαγμένα για να κάνουν τον καλύτερο δυνατό χρόνο στη συγκεκριμένη διαδρομή. Ένα από αυτά είναι και το αγωνιστικό που θα αναλύσουμε τώρα, το Suzuki XL7 Hill Climb Special! Ξέρω τι σκέφτεστε όλοι σας: “Χαζός είναι αυτός; Φέτος ο Tajima έσπασε το φράγμα των 10 λεπτών στο Pikes Peak με ένα SX4 και αυτός βάζει στη λίστα το XL7 του 2007;”. Εν μέρη έχετε δίκιο. Όμως ας εξηγηθώ. Αυτό που ίσως να μην ξέρετε είναι ότι για την φετινή ανάβαση ασφαλτοστρώθηκε ένα σημαντικό μέρος της χωμάτινης διαδρομής με αποτέλεσμα τουλάχιστον στα δικά μου μάτια το ρεκόρ του Tajima στο φετινό time attack να είναι άκυρο. Επομένως πάω στο αμέσως προηγούμενο που είναι το 10.01.48 του ιδίου οδηγού με ένα Suzuki XL7.

Ο άνθρωπος πίσω από αυτό το τερατούργημα –και άλλα πριν από αυτό- είναι ο Nobuhiro “Monster” Tajima. Ξεκίνησε πριν από πάρα πολλά χρόνια ως οδηγός αγώνων (αποκλειστικά rally) και στη συνέχεια εξελίχθηκε ως manager ομάδας rally και ιδιοκτήτης βελτιωτικού οίκου. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός από την ανάμειξή του με την εργοστασιακή ομάδα rally της Suzuki όταν αυτή προσπάθησε να μπει στο WRC και κυρίως από την εμμονή του στις αναβάσεις. Η πρώτη του προσπάθεια στο Pikes Peak ήταν το 1992 με ένα Suzuki Cultus (με δύο μηχανές παρακαλώ, όχι που θα ήταν κάτι νορμάλ…) και το επιστέγασμα των προσπαθειών του ήρθε το 2007 με το Suzuki XL-7 που εξετάζουμε εδώ. Στο ενδιάμεσο υπήρχαν φυσικά κι άλλες προσπάθειες πάντα με οχήματα της Suzuki (ή τέλος πάντων που βασίζονταν αμυδρά σε αυτά) αλλά ποτέ δεν κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ που κρατούσε ο Rod Millen, μέχρι όπως είπα το 2007.

Ας αφήσουμε όμως το μάθημα ιστορίας και ας προχωρήσουμε στα σημαντικά. Το Hill Climb Special «βασίζεται» (ελάτε τώρα, βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει) στην ναυαρχίδα –για το 2007 μιλάμε πάντα- της Suzuki στην Αμερική, το XL-7. Στην πραγματικότητα όμως είναι μία custom κατασκευή η οποία δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με το κανονικό XL-7. Το spaceframe chassis είναι φτιαγμένο από ατσάλι και περιβάλλεται από panels κατασκευασμένα από ανθρακονήματα και κέβλαρ. Φυσικά το να κρατηθεί το βάρος σε όσο το δυνατό χαμηλότερα επίπεδα ήταν ζωτικής σημασίας και με το XL-7 να ζυγίζει κάτι λιγότερο από 1200kg με οδηγό και καύσιμα νομίζω οτι ο στόχος επετεύχθη. Στις τέσσερις γωνίες του chassis βρίσκουμε διπλά ψαλίδια, λύση μονόδρομος για τον χαρακτήρα του αγώνα δυστυχώς όμως όσο και να έψαξα δεν μπόρεσα να βρω λεπτομέρειες για τον κατασκευαστή της ανάρτησης και τις ρυθμίσεις αυτής. Στις πλήμνες υπεύθυνα για να προσπαθήσουν να σταματήσουν το όχημα είναι τεράστια αεριζόμενα δισκόφρενα διαστάσεων 370mm εμπρός και 350mm πίσω με 8πίστονες δαγκάνες τόσο εμπρός όσο και πίσω. Όλη αυτή τη δύναμη πέδησης αναλαμβάνουν να περάσουν στον δρόμο –σε οποιοδήποτε οδόστρωμα τους δοθεί, καθώς η ανάβαση Pikes Peak περιλαμβάνει τόσο χωματόδρομο όσο και ασφαλτοστρωμένα κομμάτια- ελαστικά της Falken, ειδικά φυσικά για το Pikes Peak σε διάσταση 285/60/18 και στους τέσσερις τροχούς, περασμένα σε τόσο πανάλαφρες όσο και ιδιαίτερα ανθεκτικές ζάντες της Rays.

Ο κινητήρας –τοποθετημένος στο κέντρο- που έδινε κίνηση σε αυτό το τέρας δεν ήταν άλλος από τον N36A, εξακύλινδρο σε διάταξη V, 3,6 λίτρων με μεταβλητό χρονισμό βαλβίδων που κινούσε και το ταπεινό Suzuki XL-7 στην πολιτική του μορφή. Οι διαφορές ήταν όπως οποιοσδήποτε καταλαβαίνει πολλές και σημαντικές. Σχεδόν τίποτα δεν έμεινε εργοστασιακό καθώς για να αντέξει αυτά τα δέκα λεπτά που διαρκεί η ανάβαση όλα τα μέρη του έπρεπε να αντικατασταθούν με ανθεκτικότερα. Και για να επιτύχει αυτόν τον χρόνο, έπρεπε η ιπποδύναμη να αγγίξει τετραψήφια νούμερα. Κύριοι υπαίτιοι για την ιπποδύναμη είναι δύο turbo (ένα σε κάθε πλευρά του V). 1007 άλογα στις 8.500 σ.α.λ. και τα 102 kg.m ροπής στις 6.250 σ.α.λ. έφτασε να αποδίδει ο N36A σε μηδενικό υψόμετρο (στο επίπεδο της θάλασσας). Ο κινητήρας, όπως κάθε αγωνιστικός κινητήρας που σέβεται τον εαυτό του ήταν φυσικά εξοπλισμένος με ξηρό κάρτερ και πολλά ακόμα καλούδια, τα περισσότερα custom made στις προδιαγραφές που όρισε ο Tajima και η ομάδα μηχανικών του. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μοιράζεται και πολλά κοινά με τον απλό N36A που ανέφερα παραπάνω… Όπως και να έχει, αυτός συνεργάζεται με σειριακό 6-τάχυτο κιβώτιο αγνώστων λοιπών στοιχείων με τρίφτερο direct release συμπλέκτη από την Exedy. Τα διαφορικά εμπρός και πίσω είναι υδραυλικά ελεγχόμενα με το κεντρικό να είναι μηχανικό.

Για το τέλος άφησα το εμφανές. Την αεροδυναμική. Σε σύγκριση με το μοντέλο του 2006, οι αεροδυναμιστές που δούλευαν πάνω στο XL-7 αύξησαν την κάθετη παραγόμενη δύναμη κατά 35%! Μικρές, μεγάλες και τεράστιες πτέρυγες σε όλο το μήκος, ύψος και πλάτος του αμαξώματος φροντίζουν γι’ αυτό. Εμπρός, μεγάλη πτέρυγα, splitter και πλευρικά canards, πίσω τεραστίων διαστάσεων (σοβαρά, έχω δει μικρότερα τραπέζια) αεροτομή και εξίσου μεγάλος διαχύτης. Μην μπερδεύεστε όμως, όλα αυτά εξυπηρετούν έναν σκοπό και αυτός είναι να κρατήσουν το Suzuki στον δρόμο.